Dag 26 : Loarre – San Felices

Afstand: 27,36km

Stijgen: 614m – Dalen: 903m

Riglos aan de voet van de rode rotsen.

Na deze ochtend een eerste bloeiende orchidee gezien te hebben, een klein juweeltje, een spinnenorchis, zal vandaag alles groots uitstralen. Naarmate ik Riglos nader komende rode rotsen tevoorschijn, en samen met deze rotsen de vale gieren. Hier is hun uitvalsbasis, een woning met meer allure hadden ze niet kunnen kiezen. Er vliegt er een zo laag over dat ik de individuele veren kan zien, elk de schakering tussen gebroken wit en donker bruin bevattend. Ik daal langzaam af tussen deze rode, afgeronde massieven. Foto’s nemen lukt haast niet, de rotsen zijn te groot, ik sta er pal tussen, mijn schermpje is vele malen te klein. Af en toe hoor ik een schreeuw, niet die van een gier of alpenkraai, het is een felgekleurd stipje op de wand. Het is een klimmer die instructies naar zijn klimpartner roept. Deze bigwalls zijn een klimparadijs. Wie houdt van het klimmen van vele en vele touwlengtes komt hier aan zijn trekken. Het lijken wel felgekleurde mieren die zich gestaag omhoog werken, naarstig in de weer. Felgekleurd omdat klimmers verzot zijn op dat soort kledij, waarschijnlijk ook om beter zichtbaar te zijn voor hun klimpartner. Wie hier oranje-rode kledij draagt versmelt met hun geliefde rotsen. Riglos zelf ligt pal aan de voet van zo’n rode eruptie. De gieren zijn vooral te vinden aan het eerste massief waardoor ik passeerde. Teveel klimmers hier, het lijkt wel of alle routes bezet zijn. Op een terrasje bestudeer ik ze, met veel bewondering, ook hier zou griekse mythe niet misstaan, maar vandaag zijn de klimmers de helden. Wanneer ik de hangbrug over de Río Gállego oversteek hoor ik opgewonden gegil, rafters zitten onder me in een stroomversnelling. Ik ben op weg naar Agüero.

Ook Agüero heeft zijn hoge rotsen.

Riglos heeft zijn bedrijvigheid, in Agüero kom je weer tot rust. Ook hier dezelfde rotsen, een maatje kleiner. Het is zaterdag namiddag, ik loop alleen op straat, buiten die man, die zijn potplanten water geeft, gerekend. Hij wijst me de weg naar de bar. Een bar kan je het niet noemen, deze zijn reeds opgedroogd, het is een ‘club social’. De mensen organiseren zelf een bar. Geen commerce hier, gewoon een zaaltje met een toog. Er zitten wat oudjes te kaarten, verbaasd kijken ze op wanneer ik verschijn. Een van hen zegt dat ie engels en duits kan, nl goodbye en auf wiedersehen, ik zeg dat ik spaans kan en zeg ‘un, dos, très’ en ‘vamos a la playa’ waarna we samen dat zinnetje zingen met een olalala erachter. Meer heb je vaak niet nodig om een moment van verbondenheid te creëren. Ik zal hier blijven tot ze de keet sluiten, vijf uur in de namiddag.

Totaal gewandeld: 692,44km

Copyhike by Roos Muylaert, 2017 – feel free to use this info to organise your own hike.

Vorige – Volgende

Dag 18 : Montañana – Lascuarre

Afstand: 29,89km

Stijgen: 1112m – Dalen: 1088m

Montañana.

Een leermeester van me vertelde ooit dat er zonder contact geen leven mogelijk is, of dat de essentie van het leven verscholen ligt in het contact. Javier Marias gaat nog een stapje verder, zonder conflict is er geen leven mogelijk, maar hij schreef dat in veel mooiere bewoordingen. In het conflict komt het ik tot ontwikkeling.

De oude wegen.

Gisterenavond slenterde ik bij valavond door Montañana, niemand te zien, de geur van een houtvuur en een gezellige oranje gloed die de lantaarns uitstraalden. De okerkleurige gebouwen hebben plaatsgemaakt voor grijs. Vanuit dit oude, oude dorpje vertrekt een oude weg. Een besteend breed pad omgeven door stenen muurtjes. Dit waren de paden die lang geleden van dorp naar dorp liepen. Een netwerk dat sporen trekt door dit landschap. Wegen die contact mogelijk maakten.
Vandaag wandel ik de hele dag door een sterk heuvelende maquis-vegetatie. Weg bergen, weg gieren en arenden die vanop eenzame hoogte het europese continent in ogenschouw nemen, dit is het land van de rode wouwen. Niet de grootste, niet de snelste, maar verreweg de meest gestilleerde van alle roofvogels.

De besneeuwde Pyreneeën in de verte.

Het wordt een dag van labeur. Zonder contact is er voor de oude wegen ook geen leven mogelijk, ze zijn overwegend dicht gegroeid en ineen gestort. Een pad bestaat bij de gratie van het contact met de gebruiker. Een intens contact en de weg houdt zichzelf in stand. Wat een zonde dat deze schoonheid dreigt verloren te raken. De hele dag ben ik genoodzaakt in conflict te treden, zonder conflict is er vandaag geen leven mogelijk. De buxus, de bramen, de rozelaars, de gaspeldoorn en steeneiken, ze zijn stuurs. Ik moet mij doen gelden om Lascuarre te bereiken. Ook de dorpjes bestaan enkel door contact. Ik passeer er vele waar het leven al lang dood en begraven is. Nu zien ze eruit als het ineengestorte decor van de Spaanse versie van ‘Het Pleintje’.
Maar uiteindelijk ben ik in Lascuarre. Bij valavond zoek ik een bivakplek. Een groepje reeën is vanuit de prikkelige vegetatie afgezakt naar de malse graslanden. Ze huppelen snel weg door het hoge gras. Eentje blijft plots staan en keert terug, begint naar me te brullen. En dan zie ik het, een jong was achter gebleven. Even verder nestel ik mezelf in eenzelfde grasakker en val in slaap.

Totaal gewandeld: 459,13km

Copyhike by Roos Muylaert, 2017 – feel free to use this info to organise your own hike.

Vorige – Volgende

Dag 16 : Hostel Roig – Àger

Afstand: 32,88km

Stijgen: 947m – Dalen: 1546m

Vandaag is wat een baaldag. Het heeft de hele nacht geregend en vandaag zal alles onder een dik pak wolken schuild gaan. Na een klim kom ik aan bij de Tossal de les Torretes en de Roca de Migjorn. Van hieruit zou je prachtige zichten moeten hebben, maar ik zie 100m ver want ik zit namelijk in de wolken. De rots zelf zie ik wel omdat ik er namelijk op sta. Na een steile afdaling kom ik bij het verlaten bergdorpje Rùbies. Ik de mist ziet het er deprimerend mooi uit.

Rùbies in de verte beneden.

Dan begint een hele lange afdaling naar een stuwmeer. Het regent niet maar ik wordt toch behoorlijk nat omdat de bomen en struiken, zwanger van dikke druppels van afgelopen nacht, hun oogst gewillig laten vallen terwijl ik met een weg baan langs het smalle pad tussen het struikgewas. Het voelt alsof ik door een bijzonder plaatselijke bui wandel die niet van mijn zij wijkt. Op een bepaalt moment zie ik een kwikzilveren slinger opdoemen. Wanneer ik nog wat verder daal merk ik dat ik uit de wolken vandaan kom en dat die slinger het stuwmeer is. Ik passeer een grijze massa steen en ruïnes van huisjes uit opgebouwd uit dezelfde steen, en ik zit nog zo hoog in de bergen. Dit is een oude steengroeve en probeer me voor te stellen onder welke omstandigheden de arbeiders geleefd en gewerkt moeten hebben. Een verschrikkelijk hard en waarschijnlijk kort leven. Na een duizendtal meter afdalen kom ik aan bij het langgerekte meer. Vijf kilometer wandelen op een asfaltbaan langs het meer, geflankeerd door een rotswand, wordt opgefleurt door een ander pretpark, deze keer eentje voor de zwaluwen. Boerenzwaluwen, huiszwaluwen en rotszwaluwen scheren aan een enorme snelheid langs me heen. Wanneer het pretpark gisteren voor het zware geschut bestemd was is deze er eentje voor de super wendbare F16 gevechtvliegtuigen. Heerlijk om naar deze luchtshow te kijken. Maar mijn doel vandaag is Àger, een mooi dorpje op een heuvel gelegen, met steile smalle straatjes. Dit zou een toeristische trekpleister kunnen zijn, maar dat is het niet. De middenstand staat hier te koop. Ik nestel me in het enige bar/restaurant op zoek naar wat warmte en schrijf aan m’n blog.

Totaal gewandeld: 397,87km

Copyhike by Roos Muylaert, 2017 – feel free to use this info to organise your own hike.

Vorige – Volgende